Afgelopen zondag was het weer zover: tijd voor het traditionele kerstdiner van de stichting Vrienden van Doofblinden Noord-Nederland.
Net als vorige jaren werd er rond het middaguur verzameld in hotel De Woudzoom in Spier, waar in een aparte zaal het diner werd geserveerd.
Bij aankomst wachtte een spontane verassing: de tafels waren herschikt. Traditiegetrouw waren de tafels ver uit elkaar gezet, zodat men minder last zou hebben van het
lawaai van de andere gasten tijdens het voeren van gesprekken. Nu stonden de tafels in een soort van Y-vorm. Knus bij elkaar, dat wel, maar toch niet echt bevorderlijk voor het spraakverstaan, zo bleek later) Het was ook warmer
dan anders: de kachel was flink opgestookt en al snel gingen de eerste vesten uit. Op de tafels dit jaar groene kerststukjes en in de ruimte mooie aankleding
met gekleurde ballen. Iets na half 1, want ook dit jaar waren er weer wat laatkomers, werd er gestart met een praatje van de secretaris (ondergetekende). De soep werd al snel
opgediend en dus moest het zingen van een speciaal lied, geschreven door Annelie Westhuis, worden uitgesteld.
De soep was dit jaar behoorlijk pittig, zo werd er al snel gemeld aan tafel. De wortelcremesoep was hoog op smaak gebracht met de nodige pepers. Het rondje drinken
kwam dan ook op het juiste moment. Toen was het echt tijd om te zingen. Eerst even oefenen en later in canon. Dat had een grappig effect, maar of het nu ging zoals het
zou moeten? Ondergetekende hoorde alleen zichzelf blèren.
Na het hoofdgerecht (vlees, vis of vega) was het tijd voor een woord van de voorzitter. Eef Vosselman had
voor deze speciale gelegenheid een gedicht geschreven, dat u hieronder (nogmaals) kunt lezen. Het gedicht werd
met applaus in ontvangt genomen. De woorden van Eef raakten mij: hoeveel het niet over doofblindheid ging,
paste het wel precies in het leven dat door ons geleid (of met een lange ‘ij’, het is maar net hoe je het ziet) word. We moeten
meer stilstaan en genieten! En onze dromen waarmaken!
En dus was het ook tijd voor een praatje met iedereen. Hoe gaat het met jou? En met jou? Mensen worden zichtbaar ouder
en de handicap wordt merkbaar erger. Zo sprak ik een meneer die laatst nog kopje onder is gegaan toen hij met zijn witte stok
de berm zocht om te gaan gebruiken als geleidelijn. Die was er niet, zo merkte hij even later tot zijn schrik. Hij kon er weer om lachen,
maar op het moment zelf schrok hij zich een hoedje. En terecht. Zijn gehoorapparaten bleken wonderwel
waterdicht te zijn. Een nieuwe techniek, zo vertelde hij. Een geluk bij een ongeluk, want die dingen – zeker in de zwaarste categorie – kosten, ondanks
de vergoeding van de zorgverzekering, alsnog een fortuin.
Zonder dat ik erg in had werd het dessert voor mij neergezet. Geen bord met ijs en cake met oneetbare versiersels, maar een
heerlijk glaasje witte chocolademousse. Dat ging er wel in, ondanks het dieet. De sfeer was losjes en gezellig, de bediening vlot en
aardig. Kortom, ik – en zo hoorde ik gelukkig ook van anderen – was zeer in mijn nopjes en kijk tevreden terug op een geslaagd diner.
Hierbij wil ik namens alle aanwezigen – 15 cliënten en 15 begeleiders – de Groninger Blindenstichting hartelijk danken
voor het steunen van deze mooie en zinvolle traditie, die uniek is in (het Noorden van) Nederland! Clienten kunnen ongedwongen met elkaar eten: zij hoeven niet bang
te zijn dat zij morsen. Begeleiders helpen hen door te vertellen wat waar ligt op hun bord en wie waar zit. Zij herhalen zo nodig wat er gezegd wordt aan de andere kant
van de tafel, zodat het voor iedereen mogelijk is om mee te doen aan het gesprek. Want ondanks de gehoorapparaten en CI’s is dat in het dagelijks leven voor ons bijna onmogelijk. Groninger Blindenstichting; Jullie zijn als geldschieter in een ontstaan gat gesprongen dat we niet hadden voorzien. Daarvoor nogmaals onze grote dank!